Urszula Kowalska

Krówka łaciata wśród trawy soczystej,

lasów zielonych i wody srebrzystej,

z much się ogania, spoziera na słońce.

Wtem „ku-ku-rykuuu!” – słyszy na łące.

To kogut mądrala piał wniebogłosy,

stojąc na płocie o słońcu coś głosił.

Ko-ko – proszą kurki – mów trochę prościej.

Lecz on zrozumiał, że piać ma ciut głośniej.

– Ziemia odwiecznie okrąża słoneczko,

choć może myślisz odwrotnie, kureczko?

Ono po niebie w półkolu wędruje

i tak jak zegar czas nam pokazuje.

Gąska wie kiedy ma iść w gęsim szyku.

Kurka, że czas już znieść jajko w kurniku.

Krówka, że czas do obórki się schować.

Kózka, że teraz nie pora figlować.

A kiedy słońce za chmurę się schowa,

i jest ta chmura szaro-granatowa,

to deszcz obfity tak ziemię podlewa,

że trawa zielenieje i rosną drzewa!

Kogut się zmęczył i zachrypł od krzyku,

coś go szczypało, coś gryzło w przełyku.

Kokoszki, dumne z nauczyciela,

jedna przez drugą, lekarstwo dobiera.