Zdjęcie z galerii
Opanować złość
Z dużym zainteresowaniem czytam artykuły „Szkoły Uczuć”, zamieszczane w „ Wysokich obcasach”. Ostatnio był o złości.
Miałam na jej temat własne zdanie wynikające z doświadczenia i z obserwacji ludzi dorosłych, ale najbardziej interesują mnie zachowania dzieci.
Jednak mimo posiadania sporej dawki empatii, o której też często mówię na licznych spotkaniach z młodzieżą, to niektóre przeczytane tam definicje, zaskoczyły mnie. To nie znaczy, że się z nimi nie zgadzam, tylko zaskoczyło mnie, że sama na nie, nie wpadłam.
Pisząc dla dzieci wiersze i opowiadania o ich prawach, wiedza ta jest dla mnie istotna.
Na początku dziecko uczy się czym jest złość. I jak ją zrozumie, zależy od reakcji rodziców. Złość jest powiązane ze słowem
„ zły” i może się kojarzyć z pojęciem, zły człowiek. A nie tego skojarzenia chcielibyśmy dla dziecka. Ważne jest zatem, aby złoszczące się dziecko uspokoić, na przykład, poprzez rozmowę, czy przytulenie, zamiast mówić: – nie wolno ci się złościć.
Częste krytykowanie dziecka, bez próby uspokojenia go , grozi nerwicą, bólem brzucha, bólem głowy. Oczywiście nie jest także dobre dla dziecka, pozostawienie go samemu sobie, czyli zgoda na tzw.- „ hipisowski” chaos.
Ważne jest, aby dziecko czuło, że obok jest ktoś, kto mu pomoże i wszystko ogarnie swoim spokojem i rozwagą. Młody człowiek, kiedy jest zły, szuka pomocy w wyładowaniu się na sobie, na innych, na przedmiotach, czy też poprzez używanie brzydkich słów. Nie wie, że można usiąść i przeczekać złość. Tak ważne jest dawać sobie z nią radę, bo nie zdajemy sobie sprawy, że złość może być także twórcza, ale żeby nam służyła , musimy ją poznać. Jak złość się opanuje, może być ogromną siłą, pozwalającą już w dorosłym życiu na wyrażenie niezgody na coś, czego nie akceptujemy, na nie poddawanie się opiniom innych.
Książki
