Zdjęcie z galerii
Pomyśl
dziś masz głos i co z nim zrobisz
czym kierujesz się w wyborze
tym – za co twój głos kupują
abyś wiódł życie w pokorze
bo kłopotem przemyślenia
łapiesz to – co ci wmawiają
sądząc że protesty tylko
rzeczywistość ubarwiają
gdyby wszyscy tak myśleli
- a to władzy jest na rękę
to po co ci ruszać głową
z wątpliwości mieć udrękę?
tak wyznaczą – co masz robić
wtrącą się w intymne życie
zwłaszcza taki bez rodziny
wie jak żyć w niej należycie
dziś zastanów się dwa razy
na kogo swój głos oddawać
później już za późno będzie
gdy twój zachwyt zacznie spadać
Jak wybierać
kiedy rej wodzą frustraci
nic nie widzą tylko zło
żaden lekarz nie poradzi
wiem- nieuleczalne to
zedrzeć maskę i pod klucz
tak wskazuje wiele znaków
patrz uważnie i się ucz
kim jest ten – co szuka haków
ludzie pragną żyć normalnie
mądrych obok mieć pogodnych
dziś zgubili się totalnie
coraz mniej widzą – tych godnych
gdy afera za aferą
wypływa z tak wielu źródeł
nic już nie jest tu barierą
dookoła – pomyj kubeł
i wciąż myślisz kogo wybrać
by nie zawiódł twej nadziei
jaką historią kierować
tą z budowaniem mierzei
Obsesyjna zagrywka
Niech wrażliwy nie odkrywa
To co intymnego skrywa
Bo jak trafi na złośliwca
Szyjącego buty – szewca
Będzie trudno się uwolnić
Gdy szewc zacznie bzdury trąbić
Każda odmienność podnieca
Dla bezrozumnych to heca
W której piąć się chcą do góry
Przez rozpowszechniane bzdury
To że inność nam zagraża
Chcąc liczne podziały stwarzać
A czy się zastanowili
Jakie prawa przekroczyli
Podsycanie nienawiści
Kiedyś też się na nich zemści
Memento
Skorpion
Skorpionem bądź i napraw zło,
brzydotę świata wytrawiaj żmudnie,
ze wzgardą macki pasożyta tnij,
znamiona fałszu odrzucaj butnie.
Skorpionem bądź i piękno daj,
w etyki biel otocz wybrane,
w symbiozie płoń, naprawiaj to,
co wprost z piekła wyrwane.
Ta praca gnie, nie przeczy nikt,
świat lubi się ubabrać w bagnie.
Z uporem ciąć, po samo dno,
jedynie ty możesz skorpionie.
Nie chwycisz, co wystaje złudnie,
nie porwie cię mamony blask,
nie będziesz darł swych szat obłudnie,
by zmylić tych, co zmylił świat.
Wyznaczyć drogę
Nauka to nie definicje
Zakuj- zdaj- zapomnij – nie znaczą
Lepiej rozważne dywagacje
Co o przyszłości świata uczą
Szkoła nie ma być źródłem stresu
Rujnowania w depresji życia
Z ekologicznego moresu
Nie poznasz strategii przeżycia
Bo każdy ma prawo się mylić
Nawet wybitny specjalista
Kto chciałby bezmyślnie wyszydzić
Nie wart czasu – rzecz oczywista
W każdym punkcie ważna empatia
Co pozwala zrozumieć innych
Postępować zgodnie z sumieniem
A gdy skrzywdzisz nie szukaj winnych
Tylko zajrzyj w siebie głęboko
Gdy odnajdziesz drogę właściwą
To podążysz nią bez potknięcia
Nie wątpiąc że była uczciwą
Przekroczone granice
Kto rzuca bluźniercze słowa
Co padają jak grom z nieba
Niech milczy niczym niemowa
I inwektyw nie rozsiewa
Bo stają się powszechne
I w mediach i na ulicy
Te epitety ubożuchne
Głoszą sami zawistnicy
Mnożą się i to cię martwi
Bo nie waży wykształcenie
I to jakiej służą partii
Lecz to ważne – co jest w cenie
Już niejedna psycholożka
Wizję przyszłości wysnuła
Że dziś jest to czubek stożka
Winna jest czasu kapsuła
Ci uczciwi się poddają
Bo dziś stali się mniejszością
Młodzi wzorców już nie mają
Cieszą się pustą wolnością
Doznania
Brzeg
idę – brzegiem morza
w pozłocie słońca
odbitym w lustrze wody
wśród wyciszonych fal
idę – zanurzam palce w ciepłym piasku
kuszona obrazem
krzykiem mew
idę – niebo gaśnie leniwie
a ja – pełna odgłosów morskiej symfonii
usypiam
Na góry szczycie
widzę świat
wyciszony
bliższy
czyste powietrze wypełnia płuca
zdrowsza
bardziej ludzka
obejmuję i przytulam do siebie
to co pomiędzy ziemią a niebem
w ciszy słyszę
co nie może się przedrzeć
przez pośpiech
niepokój i ból
tutaj dotykam chmur
wolna jak ptak
czuję wiatr
Impulsy
Dookoła zieleń
Śpiew ptaków
Powietrze
Niby nic
A zachwyca
Tropisz myśli
W pozornej ciszy
Sięgasz głęboko do pamięci
Przewracasz kartki
Z zapisanym kodem
Człowiek a normalność
jakiego człowieka dzisiaj znamy
czy normalny – to poukładany
bo kiedy głębiej mu się przyjrzysz
czasem przeraża co zobaczysz
mamonę chce mieć bez wysiłku
walka o honor jest u schyłku
poświęci go dla swej kariery
by zdobyć ją – nie ma bariery
oszczerstwem plując w przeciwnika
wierzy że jego skaza znika
nie zapamięta nikt – co zniszczył
i wciąż w dobrobycie będzie żył
dziś to nazwiemy normalnością
bo znaki empatii zagoszczą
jedynie w nieznacznym zakresie
może tam gdzie wirus przyniesie
jednym strach i masową biedę
ale decydentom już schedę
zgarną ją nie bacząc na innych
wnikliwy badacz znajdzie winnych
Niepewność
kiedy szukasz potwierdzenia
jałowieje twoja ziemia
to co jasne było
nie jest
bo już słyszysz gadzi szelest
podpowiada zatracenie
i nie ważne już korzenie
co oparciem były w dziele
kiedy zło ozorem miele
nie chce podnieść się powieka
z głowy ważka myśl ucieka
kiedy nasycona jadem
choćby mądra
jest rozkładem
Wiersze nie tylko dla dzieci
Zobacz mnie
Gdy przechodzisz obojętny,
zapatrzony tylko w siebie,
to nie widzisz, widzieć nie chcesz
bólu, który w ludziach drzemie.
Ty myślisz, że śpię,
a ja bez przerwy czuwam.
Krążą mi myśli po głowie,
jak przekazać je zdołam?
Mam wiele czasu wolnego,
czekam na gdzieś się śpieszących,
chciałbym od nich jedynie,
dotyku dłoni – leczących.
Nie pragnę niczego złego,
tylko szeptu do ucha,
by nie stracić nadziei,
mogę słuchać i słuchać.
Ty myślisz, że śpię,
a to ciągłe czuwanie,
zatrzymaj się na chwilę,
i proszę – zobacz mnie.
Do Babci
Już jestem, powiedz długo czekałaś?
Dla mnie tylko czas rezerwowałaś?
Drżącą dłonią głowy mej dotykasz,
w cieple twych ramion, jak skarb zamykasz.
Z radością czuję, że w każdej chwili,
jak trzeba, dla mnie nieba przychylisz.
Na tobie zawsze mogę polegać.
Z tobą piękno przyrody dostrzegać.
Mogę o wszystkich troskach rozmawiać,
bo ocen złych, nie chcesz mi wystawiać.
Pragniesz mnie uczyć przez doświadczenia,
i w tych wyborach, także wytrwania.
Mówią, że mniej już wnoszą dziadkowie,
bo o wszystkim Internet nam powie.
Ale ja w to nie mogę uwierzyć!
Ty uczysz mnie, jak mądrze mam przeżyć.
Wizyta u dentysty
Mały Krzysio już od rana,
umył ząbki do śniadania.
Mama dziś mu powiedziała,
że jest w ząbku… dziurka mała.
Do dentysty idzie Krzysio,
w drodze go pociesza Misio
i tłumaczy – bo Krzyś beczy,
że dentysta ząbki leczy.
W poczekalni kolorowo,
Krasnal wita ich baśniowo,
Miś się śmieje do Pacynki,
co pocieszne robi minki.
Nagle drzwi się otwierają,
Krzysia grzecznie zapraszają.
Pan dentysta chłopca wita,
a on… milczy jak kosmita.
To pan Tomek – Miś przedstawia,
zaraz twoje ząbki zbada
i wyleczy je starannie,
byś uśmiechać mógł się ładnie.
Kiedy zacznie borowanie,
sykniesz z bólu – to przestanie.
Plombą dziurkę w mig wypełni,
i kolejną prośbę spełni.
Podaruje ci książeczkę,
lub prześliczną Pacyneczkę,
co z Krasnalem nas witała
i zły nastrój poprawiała.
Krzyś uśmiechnął się do Misia,
ten przyjaciel nie od dzisiaj,
jak coś mówi, to tak będzie,
Krzyś za nim podąża wszędzie.
Książki
