Zdjęcie z galerii
Profesor
Pasja pomaga, leczy smutek daje radość. Każdy z nas ma jakieś szczególne predyspozycje. Trzeba w to uwierzyć. Ja postanowiłam pisać.
Zawsze miałam dużo do powiedzenia. A w twórczości można wyrazić siebie, można się w niej ukryć, można trafić do drugiego człowieka.
Pisanie prozy czy poezji nie jest jednak łatwe. W jego doskonaleniu pomagają warsztaty. Dobrze, jak prowadzący obdarzony jest szacunkiem i zaufaniem.
Na warsztatach, na które od lat uczęszczam wszyscy cenią i bardzo lubią naszego Profesora.
Czasem wspominam moich nauczycieli z lat szkolnych. Już wówczas najbardziej ceniłam kulturę osobistą, umiejętność twórczego przekazania wiedzy i posiadanie takiej empatii, która pomaga zrozumieć innych.
Z podziwem obserwuję, jak uważnie nas słucha, kiedy czytamy swoje wiersze i jak potrafi wychwycić każdy szczegół, przejęzyczenie, lekką przesadę. Potrafi o każdym wierszu, tak wiele i twórczo powiedzieć.
Wyczuwam też, które wiersze podobają mu się bardziej a które niekoniecznie, choć nigdy jednoznacznie tego nie artykułuje.
Ale rozumiem, że każdy z nas ma swoje ulubione tematy, techniki pisania, czyli tzw. preferencje.
Z uwag adresowanych do mnie zapamiętałam, jak po przeczytaniu wiersza Profesor powiedział, że manipuluję słuchaczami i poprosił o podanie tekstu.
Jak się okazało miał rację, bo znalazł w nim kilka błędów, których podczas słuchania nie wychwycił. Może tak dobrze czytam? Ale jeżeli tak, to przepadam za takimi manipulacjami.
Dla nas wszystkich bardzo ważne jest, że Profesor po każdym przeczytanym wierszu, prosi wszystkich o uwagi. To zmusza nas do słuchania i uczenia się. Te zajęcia tak wiele nam dają. Regularnie na nie uczęszczamy, nawet jak są trudności z powodu „szwankującego” zdrowia.
Pan Profesor ma wiele pracy na uczelni a jednak znajduje dla nas czas. Dlatego mam nadzieję, że także nas lubi .
Książki
