Urszula Kowalska

Pasja w procesie starzenia

Realizacja pasji u osób starszych łagodzi proces starzenia. Powszechny obraz seniorów na zasłużonym odpoczynku jest z gruntu fałszywy. Już po kilku miesiącach na emeryturze czujemy się niepotrzebni i wykluczeni. Tkwiąc w fotelu przed telewizorem,zatracamy poczucie rzeczywistości. Człowiek czerpie radość, kiedy może z kimś się nią dzielić. Tylko wtedy mamy dobrą samoocenę. Posiadając pasję skuteczne radzimy sobie ze stresem. W grupie ludzi zwiększamy szansę na odkrycie w sobie nowych zdolności i przekroczenie własnych granic. Pasją może być taniec, kolekcjonerstwo, malarstwo, modelarstwo, gimnastyka, łowienie ryb, zbieranie grzybów, robótki ręczne, majsterkowanie, uprawianie ogródka ale może to być również pisanie. Niezależnie od wieku większość ograniczeń tkwi w nas samych. Świat jest pełen niespodzianek, trzeba mieć tylko odwagę zadawać pytania, mieć wiarę w ludzi i podejmować wyzwania. Starość jest nieunikniona, ale nie musi ona oznaczać bierności, choroby, samotności, wręcz przeciwnie, może być to czas  realizacji tych pasji i marzeń na które nie mieliśmy czasu wcześniej. Aktywność  ludzi starszych zaczyna być coraz powszechniejsza. Takim  przykładem są Uniwersytety Trzeciego Wieku, grupy poetyckie, zajęcia z seniorami itd. Granice starości są umowne, można powiedzieć, że to kwestia indywidualna. Bierność w życiu, na każdym polu przyczynia się do pogorszenia kondycji psychicznej i fizycznej osób starszych. Pasja buduje prestiż, nadaje życiu sens, motywuje do wychodzenia z domu.  Pasją możemy się dzielić z innymi,zdobytym przez lata doświadczeniem, wiedzą ale najważniejsze, aby być przydatnym. Nasze kontakty społeczne,kompetencje zawodowe mogą okazać się bezcenne w różnych działaniach obywatelskich.

Kiedy odeszłam na emeryturę zaczęłam pisać. Starając się, aby w tym co piszę, szczególnie dla dzieci, pokazać kawałek dobrego świata, który jest obok nas.  Chciałabym sprawić, by umiały go dostrzec. Pragnęłam zapisać prostymi słowami, swoje uczucia i emocje, związane z bezpieczeństwem, kulturą osobistą, szeroko pojętą edukacją a także miłością do swojego miasta. Marzę, aby moje wiersze wzruszały i pobudzały wyobraźnię, dlatego wciąż je poprawiam, uzupełniam i ciągle jestem pełna obaw, czy już są na tyle dobre, aby zakończyć pracę nad nimi. Oczywiście dotyczy to wszystkich wierszy także tych kierowanych do dorosłego odbiorcy.  Czasem pokazuję w nich bezradność człowieka w obliczu nieznanego losu ale także własne ograniczenia, brak wystarczającej wiedzy, czy zwykłe ludzkie słabości. Jestem przekonana , że zarówno pisanie wierszy ich słuchanie, jak również życzliwy kontakt z ludźmi pomaga, bo działa pozytywnie na naszą psychikę. Od lat czytam wiersze w szkołach, chorym dzieciom w Hospicjum a niekiedy także chorym sąsiadom.