Ratując świat
VILLANELA
Świat ratując posyp głowę popiołem.
Po co miotać się, gryźć, zaciskać pięści ?
Tkaj światłe dzieło, samotnie z mozołem.
Mądrych górą puść, a ci marni dołem
niech idą, zmierzając gdzieś do czeluści.
Świat ratując posyp głowę popiołem.
Otocz cnoty ludzkie, serdecznym kołem,
takim, co hipokryzji nie dopuści.
Tkaj światłe dzieło, samotnie z mozołem.
Dziś rzetelność traci wielu pod stołem.
Niejedną zdradę swą, słowami pieści.
Świat ratując posyp głowę popiołem.
Odrzuć grę w kłamstwa, by w masce – nie wziąłem,
przekazywać innym, fałszywe treści!
Tkaj światłe dzieło, samotnie z mozołem.
Ono zapisze się znakiem nad czołem,
gdy cel się spełni i sen twój się ziści.
Świat ratując posyp głowę popiołem,
tkaj światłe dzieło, samotnie z mozołem.